Un rato no primeiro de maio

A finales do século XIX nos Estados Unidos a xornada laboral rondaba entre 12 e 16 horas diarias 6 días por semana, solo os funcionarios e as empresas que traballaban para o goberno tiñan xornadas de 8 horas, pero os empresarios, a prensa, e os entendidos na matería decían que eso faciaos pouco productivos,  e que por esa causa perdíanse contratos e aumentaba o paro.







Todo esto pasaba en plena crisis económica, na que os parados pedían unha ración diaria de alimentos, obra publica para crear emprego e prorrogas nos alquileres para evitalos deshaucios. Hubo unha gran manifestación en Nova York, que acabou coa policía cargando e centos de feridos e detidos por resistir á autoridade. A prensa informou calificando aos asistentes de ociosos e ladróns, uns larchans que queren comer a costa do goberno e aos que se lles debería dar plomo. Ata aquí a historia podería resultar familiar repetindose no tempo con máis ou menos matices.




Pero un día no medio de tanto paro, crisis e esas cousas, os sindicatos dos traballadores  yankis reunieronse e dixeron que "ata aqui, que xa esta ben" e decidiron que a partir do 1 de Maio  de 1886 a xornada laboral pasaba a ser de 8 horas diarias si ou si, anunciaron esto con 15 meses de antelación para que as empresas  poidesen adaptarse. Non se trataba de unha folga nin se pretendía tal cousa, tan so habería folga nas empresas que non aceptaran esta reforma laboral feita polos seus santos collóns, sin pedilo por favor, sin  pancartas nin banderitas. Nin mariscadas.





Moitas empresas aceptaron e foron adaptándose as novas condicións laborais. Pero chegou o día 1 de Maio e houbo miles de folgas, si ben ao finalizalo día moitas aceptaron, e a finais do mes  eran miles os traballadores que melloraran as suas condicions.




Pero en Chicago a cousa estaba máis chunga, porque había unha fabrica que a base de contratar esquiroles seguía funcionando ao 100%, os traballadores manifestabanse á saída dos esquiroles, houbo unha pelexa, e a policía cargou efectuando varios disparos matando a seis persoas e ferindo a varias.
Pero como esta xente era moi túzara volveron dous días despois a manifestarse outra vez, todo transcurriu pacíficamente ata o final, que cando a policía dou orden de que todo o mundo se  marchara un dos manifestantes lanzou un explosivo que causou a morte de seis policías, despois claro...follón, e a policía dispara matando a 38 traballadores e ferindo a  máis de cen.





¿Buscaron ao tipo que lanzou a bomba?. Non. Responsabilizouse directamente aos dirixentes sindicalistas e foron xulgados, catro deles condeados e executados na forca, dous a cadea perpetua, un a 15 anos de traballos forzados outro suicidouse no carcere  de maneira moi sospeitosa

Seis anos despois revisouse o caso saindo todos inocentes e lamentando o "herró xudicial" nun proceso claramente fraudulento

En 1889 a segunda internacional declarou o 1 de Maio como dia mundial do traballo, esto esta aceptado así casi unanimente pola maioria de paises.

Curiosamente en Estados Unidos non se conmemora este día.